“Ik zit hier al vier uur te wachten”, sms’te ze mij. Ze had rugpijn, al een paar dagen, en moeite om te ademen, sinds gisteren. Ze zat op consultatie in het UZ van Gent, en had nog geen dokter gezien. Plots bleek dat ze niet op de lijst stond (ondanks haar registratie 4 uur eerder) en uiteindelijk kon ze de dokter zien. Daar bleek het ernstig genoeg om naar de spoed te gaan…
Een uur later had een stagiair haar bekeken, wachtten we op de dokter en verging zij van de pijn. Ik bespaar jullie het hele verhaal, het was zo al frustrerend en saai genoeg, maar na uuuuuuuuuuuren kwam de cardioloog tot een verdict, geen diagnose: ze zou een nacht moeten blijven op een bewaakte afdeling, ter observatie. Het sleepte nog een uur aan voor ze ook daadwerkelijk naar die afdeling werd gerold. Ik hobbelde er machteloos, beladen met haar en mijn tas achteraan.
Want machteloosheid, dat is wat ik de hele dag door voelde. Mijn liefste lag daar pijn te hebben en het liefste van al had ik een dokter verplicht haar meteen te onderzoeken en haar op slag beter te maken. Eten was een vage herinnering, mijn humeur speelde me parten en de moeheid sloeg toe maar de adrenaline hield dat op de achtergrond. Ik was lastig, dat wel, maar eerder omdat het allemaal zo traag ging en ik niets kon doen. Ja, daar wat zitten en af en toe aandringen bij een verpleger of dokter om een consultatie, pijnstiller en informatie. Zucht.
De machteloosheid werd ten top gedreven toen ik niet kon blijven slapen, want een bewaakte afdeling, daar kan dat niet. Dus na zes uur samen moest ik haar achterlaten in de weliswaar zeer zachtaardige handen van het zeer vriendelijke personeel, maar toch. Na een lijdensweg (auto bevroren, parkeerticket verloren, baan spekglad…) kwam ik aan in een donker huis, bij een klein hondje dat me kwispelstaartend begroette (want ze moest nodig plassen).
Stilte. Geen gebliep van monitors.
Alleen. Voor de eerste keer in zes maanden.
Ik heb die avond in de zetel geslapen met Lola aan mijn zij. Het bed was te leeg en te koud.
